Benden İyi Olsun

Dilimizin içinde nice incelik saklıdır.

Bazı sözler, tek başına bir kültürün aynası gibidir.

Mesela şu meşhur ifade: “Senden iyi olmasın.”

Bu söz, bir zamanlar ve hâlâ, birinin iyiliğinden, güzelliğinden bahsederken söylenir.

“Geçenlerde Ahmet’i gördüm, senden iyi olmasın, çok nazik bir insan.”

Yani aslında “O da iyi ama senin yerin ayrı” demektir.

Ne kıskançlık vardır içinde, ne de üstünlük taslama.

Daha çok bir denge kurma çabası: Hem övülen kişiyi yüceltmemek, hem dinleyeni kırmamak.

İnceliğin, zarafetin dildeki yansımasıdır bu.

Ama zaman değişiyor.

Artık sözün anlamı kadar, arkasındaki niyet de dönüşüyor.

Ben mesela bu sözü duyduğumda şunu demek istiyorum:

Benden iyi olsun.

Evet, yanlış duymadınız — “senden iyi olmasın” değil, “benden iyi olsun.”

Çünkü neden olmasın?

Birinin iyiliği, güzelliği, başarısı bana eksiklik katmaz; tam tersine umut verir.

İyiler çoğaldıkça, dünya biraz daha yaşanır hale gelir.

Eğer ben bir adım iyiysem, o benden sonra gelen iki adım atsın.

Benim başardığımı o aşsın, benim bildiğimi o geliştirsin.

Belki de bu çağda asıl ihtiyaç duyduğumuz şey, rekabet değil paylaşılmış iyilik.

Birinin iyiliğini anlatırken “senden iyi olmasın” demek zarif bir alışkanlık ama,

“benden iyi olsun” demek çok daha yürekli bir temenni.

Çünkü insan, gerçekten olgunlaştığında başkasının mutluluğuna sevinmeyi öğrenir.

O yüzden ben diyorum ki:

Geçenlerde Ahmet’i gördüm, benden iyi olsun — iyi ki de öyle!

İyilik bulaşıcıdır, dilerim hepimize geçer.