Aşkı Ti’ye Almayınız

Kimi var aşkın gırgırında onu tiye alıyor:

“Annem bana okula giderken üstünü sıkı giy terleyip üşütme. Karşıdan karşıya geçerken dikkatli ol dedi. Ama âşık olma demedi ki.”  Sonra gençler sıraya diziliyorlar. Her biri birbirleriyle yarışıyorlar:

“Ask bir deniz bense onun engin sularında dibe çökmüş bir keriz.”

“Aşkın bahardı bülbüller vardı Hangi salak kafesin kapsını açık bıraktı.”

“Artık bu solan bahçede bülbüllere yer yok. Bülbülleri ön bahçeye aldılar. Buraya marul ekecekler.”

“Nasıl geçti habersiz o güzelim yıllarım. İnsan bir haber verir burada boşuna mı bekledik.”

“Kalbimde yaşıyorsun ama kiranı vermiyorsun. Not: Ev sahibi en kısa zamanda onunla evlenmezsen seni kapı dışarı edecekmiş.”

Para için evlenme, borç almak daha hesaplıdır.

Seni sevdim seveli başım belada seni düşünürken uyuya kaldım helada

Sana bir şey söyleyeceğim, ama sakin üzülme; dun doktora gittim, böbreklerimde kum, kalbimde seni buldular.

Arabanın önündeki çocuklar kazalara, arabanın arkadaşındaki kazalarda çocuklara neden olur.

Erkekler belediye otobüsü gibidir. Birini kaçırırsan beş dakika sonra oburu gelir. Ama bir saatten sonra hiç otobüs gelmez.

Ona kalbimi verdim saklasın diye, salak buzdolabına koymuş bozulmasın diye.

Savaşma seviş, sevişirken zaten savaşıyorsun.

Sen sen ol, kapı önünde ask yapma! Aşkın gözü kördür ama komsunun ki asla!

Erkekler neden evlenemeyecekleri kadının pesinden koşarlar? Kopeklerin kullanamayacakları otomobillerin pesinden koşmaları gibi.

Sana sarılmayı o kadar çok seviyorum ki. Çünkü o sırada yüzüne bakmam gerekmiyor.

Karın olmak istiyorum karın, Ey benim kardan adamım.

Ne kadar aşkı tiye alırlarsa alsınlar gün gelir aşk mı yaman, bey mi yaman ortaya çıkar.

Orhan Veli gibi kalemi kâğıdı alıp dizeleri sıralamaya başlarlar:

Her şey birdenbire oldu.

Birdenbire vurdu gün ışığı yere;

Gökyüzü birdenbire oldu;

Mavi birdenbire.

Her şey birdenbire oldu;

Birdenbire tütmeye başladı duman topraktan;

Filiz birdenbire oldu, tomurcuk birdenbire.

Yemiş birdenbire oldu.

 *****

Birdenbire,

Birdenbire;

Her şey birdenbire oldu.

Kız birdenbire, oğlan birdenbire;

Yollar, kırlar, kediler, insanlar…

Aşk birdenbire oldu,

Sevinç birdenbire.

Birdenbire olan nedir? Sonrası, sonrasında haydi dalganı geç bakalım.

*****

Orhan Veli anlatamıyor, gel sen anlat:

Ağlasam sesimi duyar mısınız,

Mısralarımda;

Dokunabilir misiniz,

Gözyaşlarıma, ellerinizle?

*****

Bilmezdim şarkıların bu kadar güzel,

Kelimelerinse kifayetsiz olduğunu

Bu derde düşmeden önce.

 *****

Bir yer var, biliyorum;

Her şeyi söylemek mümkün;

Epeyce yaklaşmışım, duyuyorum;

Anlatamıyorum

Hiç kuşkunuz olmasın ki; aşkla sevdayla, sevenle sevilenle dalgasını geçenler, duygularını şiir diliyle anlatamasalar bile şu minval satırlarla anlatmanın yolunu tutacaklardır:

“Ben seni kocaman bir yürekle sevdim. Gözlerim değil, yüreğimdi seni gören. Sen damarlarımdaki kana karışıp, geldin oturdun yüreğime. Bir başka yerde olamazdın zaten. Sen, benim en değerli yerimde, yüreğimde olmalıydın, orada kalmalıydın. Çok aşka ev sahipliği yapan bu yürek, ilk kez bu kadar kolay kabullendi seni. Herhangi bir konuk değildin artık. Bu yüzden ne ağırlama faslı vardı, ne de uğurlama. O yüreğin gerçek sahibiydin…”

Sonuç olarak diyebiliriz ki, sevgi sözde kalmamalı, öze geçmeli. Havaya, suya, ekmeğe muhtaç olduğumuz kadar, sevgiye de muhtacız. Sevmek ve sevilmek insan ruhunun en temel gereksinimidir.