Ormanlarımız Çığlık Atıyor

Terzialan dağlarına her çıktığımda içim burkuluyor. Bir zamanlar yemyeşil olan iğne yapraklılarımızda kurumalar görüyorum. Çocukluğumda böyle şeyler çok nadirdi; tek tük olurdu. Şimdi ise her yıl biraz daha artıyor.

Orman yangınlarında çok canımız yandı. Şimdi de yangından kurtulan ormanlarımız, gözümüzün önünde yavaş yavaş tükeniyor. Dallar sararıyor, gövdeler susuz kalmış gibi kuruyor. Biz köylüler, biz bu topraklarda yaşayanlar biliyoruz ki orman artık eskisi kadar güçlü değil.

Yetkililerden çözüm bekliyoruz. Bilim insanları uyarıyor, halk söylüyor, gözümüz görüyor ama sesimiz yeterince duyulmuyor. Orman sadece ağaç değil; nefesimiz, suyumuz, geleceğimiz. Eğer bu sessiz çığlığı duymazsak, yarın çok geç olacak.

Belki de bizden istenen en büyük şey, ormana sahip çıkmak. Geçmişte köylüler ormanın bir parçasıydı. Reçinesini toplar, dalını budar, adeta ormanı yaşatırdı. Bugünse orman kendi hâline bırakıldı. Bizim de elimizi taşın altına koyma zamanımız geldi.

Terzialan dağları, Kazdağları, Ege’nin, Marmara’nın bütün ormanları… Hepsi bizden yardım bekliyor. Sormamız gereken tek bir soru var: Biz bu çığlığa ne kadar kulak vereceğiz?