Ahmet Rasim

Koca var, gözlerini hanımının gözlerinden, ağzından ayırmaz, bir dediğini iki etmez. Onu mutlu etmek, kendinin de mutluluk kaynağıdır. Hanım var, kocasını rabbiyesiri silinmiş yüzle karşılar. “Yine nerede kaldın, boynu devrilesi,” diye iltifatla karşılayıp, sofraya, kocasının başına çalar gibi azar tabağı kor. Koca var, kendisini de bir kadının karnında taşıdığını, emzirdiğini...