İyilik

Dilimizin içinde nice incelik saklıdır. Bazı sözler, tek başına bir kültürün aynası gibidir. Mesela şu meşhur ifade: “Senden iyi olmasın.” Bu söz, bir zamanlar ve hâlâ, birinin iyiliğinden, güzelliğinden bahsederken söylenir. “Geçenlerde Ahmet’i gördüm, senden iyi olmasın, çok nazik bir insan.” Yani aslında “O da iyi ama senin yerin ayrı”...

Hayatımız boyunca bize öğretilen bir şey varsa, o da iyi insan olmanın yolunun fedakârlıktan geçtiğidir. Sevdiklerimiz için bir şeylerden vazgeçmek, kendi ihtiyaçlarımızı ikinci plana atmak, başkaları rahat etsin diye kendi omuzlarımızı biraz daha yük altına sokmak… Hepimizin içinde bir yerlerde böyle bir “iyi olma çabası” var. Ancak insan bir noktada...

İyilik çoğu zaman sessizdir. Gösterişi sevmez. Gölge gibi yaşar; kimseye yük olmadan, gürültüsüz, zarif ve derinden. Kötülük ise yüksek seslidir. Kendini över, yüceltir, kitleleri peşine takar. İyilik anlatılmadıkça görünmez olur, kötülük ise konuşarak kendine alan açar. Ve ne yazık ki dünya, boşlukları doldurmayı çok iyi bilir. “Sakla samanı, gelir zamanı”...